به نام او که آرام دلهاست.
یادم هست که روزهای اول پیش دانشگاهی که مطالعاتم را بطور جدی برای کنکور شروع کرده بودم،با خودم فکر می کردم که شاید اگر از همان سال اول دبیرستان بهتر درس خوانده بودم،الآن وضعیت بهتری داشتم!
همان سال عید نوروز که رسید،حسرت ِ روزهای ابتدای پیش دانشگاهی را می خوردم!
تقویم که خرداد را نشان می داد ، من به روز های عید نوروز فکر می کردم و زیر لب... واحسرتا...!
یادم می آید روز قبل از کنکور را فقط به مرور نکته هایی گذراندم که قبلا یادداشت کرده بودم و از بعد از ظهر هم به اصرار خانواده همه چیز را تعطیل کردم.یادم می آید شب که می خواستم بخوابم به این فکر می کردم و شاید حسرت می خوردم که من فقط یک روز دیگر لازم دارم تا برای کنکور آماده شوم!!!
دیگر لازم نیست که بگویم وقتی در سالن اعلام شد«داوطلبان عزیز،وقت شما به پایان رسید» ، حسرت ِ من، در مقیاس ثانیه بود!!!
.
.
.
بگذریم از اینکه چرا من هیچگاه به تلاشی که کرده بودم و خودم و خدای خودم هم می دانیم که کم نبود،راضی نبودم و همیشه این حس حسرت همراهم بود.
بگذریم از اینکه حالا هم در دانشگاه هر ترم در ایام امتحانات به خودمان لعنت می فرستیم که چرا در طول ترم بیشتر درس نخواندیم!!! و باز در ترم جدید،معیار خوش گذرانی است،آن هم در حدّ اعلا (قابل توجه دوستان هفت تایی ها!!!)
بگذریم از اینکه در بحثی به نام کنکور امّا و اگر فراوان است.
اگر از این حرف ها بگذریم ، می رسیم به دلیل من برای یادآوری این خاطرات...
می رسیم به سحر بیست و سوم ماه مبارک رمضان که داشت می گذشت و دوباره این همه حس ّ حسرت را در من زنده می کرد.
می رسیم به آخرین شب قدری که از ماه مبارک امسال می گذشت و من اشک می ریختم در فراق شبی که نمی دانم دوباره مانندش را خواهم دید یا نه.
می رسیم به اینکه تا آخرین شب ماه مبارک امسال هم راهی نداریم و باز باید با حسرت زیر لب زمزمه کنیم:
السّلام علیک یا اکرم مصحوب من الاوقات و یا خیر شهر فی الایّام والسّاعات.
السّلام علیک من شهر قرب فیه الامال و نشرت فیه الاعمال.
السّلام علیک من قرین جلّ قدره موجودا و افجع فقده مفقودا و مرجوّ الم فراقه.
السّلام علیک من مجاور رقّت فیه القلوب و قلّت فیه الذّنوب.
السّلام علیک من ناصر اعان علی الشّیطان و صاحب سهّل سبل الاحسان...
وخدا می داند و فقط خدا می داند که چه بار حسرتی حس میکنم وقتی به این فکر می کنم که 21 بار چنین ماهی بر من گذشته است و من...!
و خدای من واحسرتا بر روزی که من باید این همه سال و ماه و روز و ساعت را جوابگو باشم...
و چه جوابی دارد این زبان الکن من؟
و چه دارد این زبان که بگوید در یوم الحسره جز اینکه سبحانک یا لا اله الّا انت، الغوث الغوث ، خلّصنا من النّار یا رب...!
نوشته شده توسط: کاپیتان
| 
البته 7تایی ها و بچه های دانشکده تا حدی درک می کنند اما این شب برای من با بقیه بچه ها یک فرق خاصی داشت که مربوط میشه به شباهت بی اندازه ای که با شب قدر داشت... کلا از چند جهت شب قدر بود : جهت اول اینکه من تا خود صبح نخوابیدم.
جهت دوم اینکه انتخاب واحد برای من که ترم پیش نتونستم 20 واحد بردارم شب سرنوشت سازی بود (چون ما نیمه دومی هستیم برامون نسبتا مهمه که زودتر واحدامونو بگیریم.) 
و جهت سوم که مهمترین جهت هم هست اینکه دیشب من متحول شدم وبالاخره تصمیم گرفتم دیگه اینقدر خونسرد نباشم
و خلاصه هر چی می کشم از بی خیالی خودم می کشم
... البته خیلی هم کار خاصی نبود هااا فقط چند دقیقه مونده تا ساعت حساس 12 (که سایت باز میشه) همین جوری یه دفعه تصمیم گرفتم برم حمام(البته خیلی هم بی خود و بی جهت نبودا ... بالاخره بعد از یه هفته!خب جا داشت برم منتها زمانش یه کم تداخل داشت!!!)
) که : 7 تایی ها موفق باشین. بعد اندکی تامل که مگه چه خبره که موفق باشیم...(البته خداییش یادم بودااا) اومدم بیام پای کامپیوتر که دیدم طبق معمول اخویان محترم نشستن... به هر حال با هر زحمتی بود براشون وصف انتخاب واحد و فضائل و برکات(؟!) این شب بزرگ توضیح دادم ( و البته کم مانده بود کار به توضیح فیزیکی بینجامد که خدا رو شکر نیازی نشد.)
... این شد که گفتم احتمالا بقیه هم خوابن و کلا بی خیال شدم...!
و ... برای اولین بار(با کمی تا قسمتی اغراق) حس دل انگیز استرس رو تجربه کردم... و بعد از اینکه کد درس های عمومی رو از 100 تا 500 با کد گروهها از 1 تا 10 امتحان کردم و از همه جا ناامید شدم....دست به دعا برداشته و قرآن به سر...الهی بمتون(10 مرتبه)...
الهی بشخصیت(10 مرتبه) ... الهی بتاریخچه و مکاتیب(100 مرتبه!!!)
... خدایا من توبه کردم ... قول می دم دیگه اینقدر خونسرد نباشم
که دم انتخاب واحد برم حمام...اصلا قول می دم دیگه نرم حمام! (البته خدا خودش اون لحظه حال منو درک می کرد که دارم پرت و پلا می گم ... هر چند که اگه شدنی بود من از خدام بود.) 
)
